Mijn sportcarrière is al groots, al zeg ik het zelf. En dat terwijl ik een half jaar geleden nog maar twee-en-twintig kaarsjes heb uitgeblazen. Een teamsport, tennis, boksen (heerlijk om te doen, vooral als je boos bent), yoga, pilates, hardlopen, HIIT.. En natuurlijk de oude, vertrouwde sportschool. Sportief ben ik dus wel. Maar och, die sportschool.. Het is gewoon niet mijn ding. En wel hierom.
De vrijheid (waar ik niet mee overweg kan)
“Open van 6 uur ’s ochtends tot 11 uur ’s avonds”. Klinkt als een droom, want je kunt op elk moment van de dag sporten. Voor mij klonk dat meer als een nachtmerrie. Want je kunt juist de he-le dag sporten. Wanneer ga je dan?
Toen ik lid was van de sportschool in het dorp waar ik woonde, had ik nog geen auto. Zodra ik al mijn motivatie bij elkaar had gegrepen, besloot ik weer te gaan. Daar ging ik dan, op mijn scooter. Want fietsen was me net iets te ver (en ik zou straks toch al gaan zweten). En daar sta je dan. Met je goede moed ga je de sportschool in. En dan komt de keuzestress. Wat ga je vandaag aanpakken. Benen, billen, buik, armen, rug?!
De “look” die je krijgt
Een goede sportoutfit is echt onmisbaar voor mij. Ik train liever in mijn nieuwe Nike outfit dan in een oud shirt en een verwassen jogginigsbroek. Voelt toch lekkerder. En dan stap je binnen. Doet iedereen alsof ze je nog nooit hebben gezien. En dan krijg je de “look”. Waarvan je twijfelt of je er net zo goed uitziet als je in gedachte hebt. Of je sportlegging niet te strak zit. Of je shirt niet te losjes is. Want oh, wat had ik getraind op mijn buikspieren. Alle motivatie verdwijnt als sneeuw voor de zon. Had je toch liever thuis op je matje de goodmorning van je favoriete yoga-filmpje op YouTube willen uitvoeren. Zonder publiek.
Mijn oplossing: vraag het gewoon. Sta open.
Ik was het typische meisje dat niets durfde te vragen. Deed ik mijn squat nou goed? En zag mijn crab walk er wel goed uit? Ik ben het gewoon gaan vragen. En wat blijkt? De medewerkers van sportscholen zijn ook maar mensen. En als je ze wat vraagt, helpen ze je. Waarom zijn we dan zo bang om dingen te vragen?
Oké, natuurlijk is het even awkward om je squat voor te doen aan een man die – naar schatting – slechts twee jaar ouder is. Maar daar moet je je maar even overheen zetten. En het leuke? De medewerkers kennen iedereen. Dus is die vreemde vrouw die naar je staarde iineens “die vrouw die traint voor een marathon”. Of die gespierde man? Brandweerman, dus die spieren zijn niet alleen voor de show. En zo wordt een sportschool van “oppervlakking” ineens “sociaal”. Je moet het wel durven. Dat wel.
Ik ben al een tijdje niet meer in de sportschool geweest. En met de huidige maatregelen en het reserveren van je plekje is de stap ook weer wat groter geworden. Maar de stap ga ik zetten. Of het een leuke stap is, weet ik nog niet. Maar ik moet. Want de heerlijke drankjes van het afgelopen weekend (en de calorieën die daarbij horen) verbranden zichzelf niet. To be continued, denk ik.
